Poema en céltico

An cuimhin leat an oíche úd

An cuimhin leat an oíche úd
a bhí tú ag an bhfuinneog,
gan hata gan láimhne
dod dhíon, gan chasóg? –
do shin mé mo lámh chúghat
‘s do rug tú uirthi barróg,
is dfhan mé id chomhluadar
nó gur labhair an fhuiseog.

An cuimhin leat an oíche úd
a bhí tusa agus mise
ag bun an chrainn chaorthainn
‘s an oíche ag cur cuisne,
do cheann ar mo chíocha
is do phíob gheal á seinm? –
is beag a shíleas an oíche úd
go scaoilfeadh ár gcumann.

A chumainn mo chroí istigh,
tar oíche ghar éigin
nuair luífidh mo mhuintir
chun cainte le chéile;
beidh mo dhá láimh id thimpeall
‘s mé ag insint mo scéil duit –
‘s gurb é do chomhrá suairc mín tais
a bhain radharc fhlaithis dé diom.

Tá an tine gan coigilt
is an solas gan múchadh,
tá an eaochair faoin doras
is tarraing go ciúin í,
tá mháthair ‘na codladh
is mise im dhúiseacht,
tá m’fhortún im dhorn
is mé ullamh chun síuil leat.

Recuerdas aquella noche

Recuerdas aquella noche
A ti en la ventana
Sin sombrero ni guantes
O abrigo cubriéndote?
Te di mi mano
la tomaste y me abrazaste
Y contigó permanecí
hasta que la alondra cantase.

Recuerdas aquella noche
Cuando tu y yo
Estuvimos bajo el serbal
Y la noche se congelaba –
Con tu cabeza sobre mis pechos
Y tu brillante flauta sonando ?
Pensé por un instante
En que nuestro amor podía acabarse

Mi querido corazón –
Ven a casa pronto
Cuando mi familia duerma
Y podamos conversar
Te tomaré entre mis brazos
Y te contaré mi historia
– Es Tu dulce manera de hablar
La que me hizo perder de vista al cielo.

El fuego está inrastrillable
La luz inextinguible
La llave está bajo la puerta
Ciérrala despacio
Mi madre esta durmiendo
Y yo estoy despierta,
La fortuna en mis manos
Lista para partir.

Autor anónimo
(Traducción de Robert Smith)

Photobucket